Feb 11, 2011

Leatherface (or making a self-inflicted criticism)

Αυτό το Blog χαροπαλεύει, ναι χαροπαλεύει.
Όχι γιατί δεν υπάρχει όρεξη και μπρίο.
Απλά, πλέον δεν υπάρχει ζωούλα.
Όμορφη σαν ανοιξιάτικο πρωινό με μυρωδάτο καφέ φουντούκι.
Η καθημερινότητα δείχνει να επιβάλλεται ολοένα και περισσότερο στο αρχέγονο αυτό συναίσθημα του «παιχνιδιού» και της χαράς.

Αυτό το blog νεκρώνει, όπως ακριβώς ένας 83 αντάρτης που πλέον δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του.
Το μονό που τον νοιάζει είναι μερικά ακόμα τσιγάρα.
Περισσότερο ίσως είναι και η απογοήτευση ενός ανθρώπου που νοιώθει ότι δεν έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, που κουράζεται εύκολα χωρίς να βλέπει τηλεόραση, που ξέρει πολλά από άποψη και χωρίς αντίληψη, που μεγάλωσε νωρίς χωρίς να πρέπει, που διαβάζει πολύ χωρίς να μπορεί να το χρησιμοποιήσει.
Που είχε ονειρευτεί άλλα…..

 So, yep. You knew that from the start. This blog seems to go to ER (without george clooney). I might have the power to save it, i may not. I really don't know. My life seems to be more over a sad fairytale than a proper violent commodity.

How, all that stuff could be combined with leatherface? I really don't lnow, perhaps their pessimistic pro-Husker du tunes have the opposite effects on my brain. I have to listen at least one time the day their 7'' "I want the moon" from '91 to feel i'm upon my legs. If you haven't already discover the wisdom skills of mr. frankie Stubbs little gang i've included their first LP from 1989 called "Cherry Knowle", the 7'' "Beerpig" and the "I want the moon" 7'' (the self titled song is the original soundtrack for all the broken hearts). Listen responsibly and start calling...

download

4 comments:

Anonymous said...

Επειδη καποια πραγματα για να υποθουν απαιτουν , συντονισμενες ματιες και ζωντανους ηχους,αναβαλω να σου πω τις οποιες σκεψεις μου ηρθαν διαβαζοντας το κειμενο σου,οταν θελησεις θα τα πουμε απο κοντα...
Προς το παρων θα σου γραψω καποιους στοιχους απο ενα τραγουδι,που ακουγα(και ακουω ακομα καποιες φορες...)και μην αρχιζεις να κραζεις που δεν ειναι πανκ...

"Δε μετάνιωσα ποτέ για όσα άφησα να φύγουν,
πες μου ρε φίλε τότε, γιατί στιγμές μου με πνίγουν;
Δεν άπλωσα το χέρι σ' όσα μ' είχαν προδώσει,
ούτε ζήτησα απ' το παρελθόν ποτέ να με γλιτώσει.

Έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας
εγώ κι οι στίχοι μου δεν είχαμε ποτέ το νου μας.
Χαρίζαμε ελπίδα ενώ φαινόταν η παγίδα
φτιάχναμε ουρανό στη σκηνή κάθε σανίδα.
Για να νοιώθουν αστέρια όλοι όσοι πατάνε
να φεύγουνε γι'αλλού όσο τραγουδάνε..

Κι εσύ ψυχή μου, με ρωτάς για ποιόν ακόμα φωνάζω;
Για ποιόν γελάω δυνατά και ποιόν τρομάζω;
Για ποιόν λαό; Για ποιόν θεό; Για ποιούς αγώνες;
Για ποιά αδέλφια; Ποιούς χειμώνες; Ποιές εικόνες;

Τι να τα κάνω όλα αυτά που φτύσαν πάνω στ' ονειρό μου;
αυτά που αποτελειώσανε το λαβωμένο ξωτικό μου...

Κι όσα με ξενερώναν στο μεθύσι μου πάνω
σαν τα κερνάω ξεθυμάνανε τι να τα κάνω;

Καρδιά μου άλλαξες χρώμα, μπήκε νερό στο κρασί μου
στέλνεις το δάκρυ σου, στην πιο κρυφή πληγή μου.
Μα εγώ δε βγάζω μιλιά, ρίχνω χαστούκια στο χρόνο
για να τρέξει πιο πολύ για μένα μόνο...

Να τελειώνω: Δε θέλω από κανένα γιατρειά,
Θέλω να φύγω μακρυά...

Βρήκα νερό στο κρασί μου, γι' αυτό δεν πίνω γουλιά.
Είναι κρυφή η πληγή μου, γι' αυτό δεν βγάζω μιλιά.
Βρήκα στο ψέμα μου αλήθεια, γι'αυτό το παίρνω αγκαλιά
και πρίν μου γίνει συνήθεια, θα'χω φύγει μακριά...

Και πάω στοίχημα από κει, δεν θ'ακούγονται οι φωνές
δεν θα πιάνουνε τόπο οι κατάρες κι οι ευχές.
Δεν θα γιορτάζει ο φόβος με την λήθη στην άκρη,
κάθε χαμένο ελιγμό μας και κάθε άδικο δάκρυ.

Δεν θα ψάχνω αγάπη σε μάτια τρομαγμένα
και για πρώτη φορά θα φταίω μόνο εγώ για μένα.
Θα κάνω πλάκα στο αιώνιο σοβαρό μου.
Θα στήνω φάρσα στο πιο μίζερο εγώ μου.

Θα το βουλώνω τη σιωπή για ν'ακούω παντού
θα κρατάω λίγη ντροπή δώρο του λυτρωμού
θα καλοπιάνω τις τύψεις με ένα καινούριο μου λάθος
θα αφήνω ψέμα να μοιάζει με πάθος...

Και θα χαζεύω της μοναξιάς τα καμώματα
δε θα γυρεύω συντροφιά τα ξημερώματα...
Θα βάψω αλλιώς το γαλάζιο τ'ουρανού
- εκεί πάνω τώρα μου φαίνεται ότι φτάνω -

Θα πάρω όμως μαζί μου, μια ανάσα φυλακτό
να μη μ' αφήσει κι από μένα να κρυφτώ
και πρίν το μίσος μου για πάντα κάπου αράξει
να αφήσω όπου πρέπει, όλα όσα έχω τάξει.

Γιατί δεν έβαλα ποτέ στο κρασί μου νερό
και -ευτυχώς- δεν ξεχνάω με τον καιρό...

Λέω πριν φύγω, την πιο κρυφή πληγή μου
τα την εγειάνω, να μην την σέρνω έτσι μαζί μου... "

Anonymous said...

ase re ta sapia tora.

B said...

ti moufes einai afta tora?
ante na xypname siga siga

Anonymous said...

ki ego ta xa perasei afta.egina prezakias kai isixasa.